- Oshënare Nina (Nino) -

Lindi në Kapadoki dhe ishte bija e vetme e gjeneralit Zabulon, i afërt i martirit të madh, Gjergjit. Jetoi në kohën e sundimit të shën Konstandinit të Madh. U rrit me dashurinë për Perëndinë dhe zbatimin e Shkrimeve të Shenjta. U kap rob nga ivirët (emri i vjetër i gjeorgjianëve), të cilët e morën në vendin e tyre, mes kufijve të Kaukazit, midis Detit të Zi dhe atij Kaspik. Ky popull, jepej pas idhujtarisë dhe adhurimit të zjarrit, por kjo nuk e pengoi aspak shën Ninën dhe, pas shumë sprovash, ajo këmbënguli në besim, në praktikimin e asketizmit dhe predikoi pa frikë Ungjillin. Arriti në Mshketa, kryeqyteti i mbretërisë së Ivirit, dhe e ngriti banesën e saj në kopshtin mbretëror, rrëzë një bredhi madhështor, për të cilin thuhet se u mboll mbi varrin e një judeje të kthyer, Sidonisë, e cila u varros duke shtrënguar në krahët e saj tunikën e paqepur të Krishtit. Një natë, kur po lutej, shën Nina pa një grumbull të madh shpendësh të zinj, që zbrisnin mbi kopsht; ata u lanë në lumin që rridhte pranë pemës dhe papritur u bënë të bardhë si dëbora, pastaj fluturuan në degët e pemës, duke e mbushur kopshtin me këngët e tyre melodioze. Kjo ishte një shenjë e dhënë nga Perëndia për kthimin e ardhshëm të paganëve dhe për ndërtimin e një kishe në këtë vend të bekuar.

Ndodhi në atë kohë, që fëmija i një gruaje fisnike nga qyteti u sëmur rëndë. Duke mos gjetur njeri të aftë për ta ndihmuar, nëna i kërkoi ndihmë robinjës së krishterë. Shën Nina e priti fëmijën, e shtriu mbi një shtresë dhe, për çudinë e barbarëve, menjëherë pas lutjes së zjarrtë të shenjtores, fëmija u shërua plotësisht. Fama e pushtetit të çuditshëm të Ninës arriti shpejt deri te mbretëresha, e cila lëngonte nga një sëmundje e pashërueshme. Ndonëse ishte ithtare e zjarrtë e idhujve dhe kundërshtare e Ninës, e dëshpëruar se nuk gjente shërim, nga dëshpërimi kërkoi ndihmën e shenjtores. E çuan madje deri te kolibja e shenjtores dhe kërkuan ndërmjetimin e saj. Nina bëri mbi të shenjën e kryqit, me anën e një kryqi bërë me lastarë rrushi, e cila i ishte dhënë nga Hyjlindësja, dhe mbretëresha u ngrit e shëruar, duke shpallur besimin te Krishti. Nina nuk pranoi asnjë shpërblesë, duke thënë se kjo mrekulli nuk ishte vepër e saj, por veprim i Krishtit, Birit të Perëndisë dhe Krijuesit të qiellit dhe të tokës, i Cili u mishërua për të çliruar gjininë njerëzore nga vdekja e shpirtit dhe e trupit.

Kur mësoi për shërimin e së shoqes, mbreti Mirian u mrekullua, por reagoi negativisht. Donte të zhdukte shën Ninën dhe tërë të krishterët e mbretërisë. Disa kohë më vonë, teksa gjuante në një pyll të thellë, një re e dendur ra mbi të, duke e frikësuar tej mase. Duke qenë se perënditë e tij mbetën të shurdhër ndaj thirrjeve të tij, ai u kthye përfundimisht drejt Perëndisë së Ninës, fitoi shikimin dhe dritën shpirtërore të besimit. Kur u kthye në kryeqytet, ra me lot në këmbët e robinjës së krishterë, vendosi të pagëzonte të gjithë popullin e ivirëve dhe dërgoi një përfaqësi pranë perandorit shën Konstandin për t’i dërguar në mbretërinë e vet një episkop dhe një prift. Me këshillat e shenjtores, ai ndërtoi një kishë në vend të bredhit në kopshtin mbretëror.

Gjatë kthimit të banorëve, shën Nina u tërhoq në shkretëtirën Aragva, ku i lutej me lot Perëndisë që ta forconte popullin në besimin e shenjtë. Prej lotëve të saj rrodhi një burim mrekullibërës, i cili kishte veti t’u jepte qumësht grave që nuk kishin. Pas shfaqjes së një kryqi të madh në qiell mbi kishën e Mshketas, ajo u nis e shoqëruar nga disa klerikë guximtarë, që të predikonte Ungjillin në popullsitë e egra nëpër male. Në saje të pushtetit hyjnor të fjalës së Perëndisë dhe mrekullive të saj të shumta, ajo i bindi të thyenin idhujt dhe i çoi drejt pagëzimit. Shenjtorja ktheu edhe mbretëreshën Sofia, të mbretërisë fqinje të Kakhetisë, pastaj, si e mbylli misionin e saj mbi tokë, u tërhoq në një kasolle dhe dha shpirtin te Perëndia, e rrethuar nga mbreti, oborri i tij, kleri dhe nga besimtarë të shumtë.